Sıkıntıdan bogazim dugumlendi. Ne yapsam ne etsem derken aklima blogum geldi. Biraz buraya zirlayabilirim, kimse bir sey demez herhalde.


Her ne kadar Floransa’yi cok sevsem de, benim cok sevdigim bir arkadasim gibi olsa da bugunlerde kendimi evimde gibi hissedemiyorum. Bence bebeklerde ‘terrible 2’ dedikleri seviyenin aynisi gurbette yasayanlar icinde var. Yani en azindan ben bunu yasiyorum. 2. sene sonunda bosluga dusme seviyesi. Mesela ben cami acip imdaaaat diye bagirmak istiyorum ama anlayan cikmayacagi icin hem girtlagima yazik olur hem de bir de sokaktakiler deli derler. Ben de binadakilere rezil oldugumla kalirim diye gulumseyerek hayatima devam ediyorum. Su gunlerdeki tek dusuncem eve donsem mi donmesem mi? Kalsam mi, yok donmek istiyorum … Kalsam nolcak, donsem nolcak vs vs vs … 7/24 celiski icinde yasamaya basladim. Konuyu arkadaslarimla konustukca iyice tikandim kaldim. Baslarda ‘aman canim, hayirlisi olsun’ diyip geciyordum ama durum cok vahim bir hal almaya basladi. Bazen cok normal bir sey bana acayip itici gelebiliyor. Cok salakca bir seye de anormal derecede baglanabiliyorum. Mesela bugunlerde italyanca duymak istemiyorum. Kendimi eve kapattim, sadece yemek kitaplari okuyorum. 20 tane falan yemek kitabi aldim. Tursu tarifi, tarhana tarifi, icli kofte tarifi, incir receli tarifi okuyorum. Pizza gorunce aklima lahmacun, sarap gorunce hemen aklima raki geliyor. Bu yuzden disari cikinca da sadece Turk arkadaslarimla bulusmak istiyorum ya da kulakligimi takip saatlerce bisiklete biniyorum. 


Nolcak bu Fener’in hali diye dalga gectim gectim, simdi sadece nolcak Zehra’nin hali diye kos kos oturuyorum. Yine basa donuyorum, hakkimda hayirlisi olsun noooooooo 😦

Reklam